Stelpur fermast – strákar ekki?

Í póstkassann okkar hrúgast nú (aukalega við allt annað) bæklingar og tilboð er varða fermingar.

Það kemur svosem ekki á óvart þar sem frumburðurinn er ákkúrat á fermingaraldrinum núna.

Í fyrstu hélt ég að markaðsdeildir blómsala og bakara væru svona sniðugar – senda „stelpulegar“ auglýsingar til okkar sem eigum stelpu og svo e-ð „strákalegt“ til þeirra sem eiga stráka… hvað veit maður (annað eins hefur nú verið gert)!

Við nánari athugun komst ég þó að því að svo er ekki og þegar heilsíðuauglýsingin hér að ofan birtist í einu dagblaðanna þá fór ég að pæla: eru það bara stelpur sem fermast?

Myndmál, fyrirsætur og nöfn á kökum, kertum og öðrum „fermingardóti“ virðast gefa það til kynna.

E .t.v. þykir þessi kenning mín fáránleg og ég get sagt með sanni að hún er einungis byggð á tilfinningunni einni saman… en ég get s.s. ekki látið það vera að hugsa um brúðkaup (með áherslu á það ljóta orð) og allt havaríið í kringum það stúss út frá þessu myndmáli sem birtist okkur hér?

Rétt eins og myndmál brúðkaups-auglýsinga og já allur sá iðnaður beinist nær eingöngu að kvenfólki er athyglisvert að sjá hvernig svipað myndmál birtist í auglýsingum um fermingarundirbúningin og umhverfist í kringum stelpurnar eingöngu.

Má því ætla að fermingar séu e-s konar fyrsta þrep hinnar ungu konu (sem um leið er ímyndin um hina hreinu mey) upp að altarinu?

Stúlkur fá allavegna þau skilaboð í gegnum fjölmiðla (og þá aðallega í sjónvarpsþáttum, kvikmyndum og barnaefni) að hamingjuna (og þar með lífsmarkmið) sé að finna í hinni einu sönnu ást/í hjónabandinu – hjá prinsinum á hvíta hestinum.

Því þrátt fyrir dugnað, gott vit og elju þá viljum við víst allar næla okkur  í draumaprinsinn??? eða hvað?

Í framhaldi af þessu vil ég benda á áhugaverða ritgerð Maríönnu Clöru Lúthersdóttur, „Spegill, spegill, herm þú mér… Birtingarmyndir kvenna í hreyfimyndum Disney og Pixar“, hér birti ég brot úr kaflanum „Beðið eftir prinsinum“ (bls. 50):
„Þótt skortur á mæðrum sé áberandi hjá Disney er þó enginn skortur á móðurlegum
tilfinningum. Einn helsti kostur kvenna í myndunum er einmitt umhyggjusemi og
fórnfýsi – enda er það hreinlega virkni margra kvenpersónanna að styðja og hjálpa
manninum. Jafnvel nýlegri kvenhetjur sem á yfirborðinu virðast vera mun sjálfstæðari
og sterkari en forverar þeirra verða á endanum að beygja sig undir þessar sömu reglur.
Sem dæmi má nefna Fríðu í Fríðu og dýrinu sem virðist upphaflega vera sterk og
óvenjuleg kvenhetja (hún les bækur, hún vill ekki giftast vonbiðli sínum Gaston) en
sættir sig svo við að láta loka sig inni í kastala og leggur að lokum allt í sölurnar til að
kenna dýrinu að verða að manni áður en hún giftist honum. Jafnvel mætti kalla
þetta Stokkhólmsheilkenni á háu stigi. Stærstu kostir hennar felast þegar upp er
staðið í því að fyrst fórnar hún sér fyrir föður sinn og svo fyrir (verðandi) eiginmann
sinn.“

Ég hvet ykkur til að lesa alla ritgerðina – hún er mjög svo áhugaverð.

Góðar stundir.

Af hverju er þetta ekki fyndið?

Eða þetta?

Er þetta minna fyndið?

eða þetta? kannski ekkert fyndið – bara eðlilegt?

Ég skal deila með ykkur hvers vegna ég er gjörsamlega húmorssnauð þegar kemur að myndbirtingu kvenna í auglýsingum og þá sérstaklega hvað varðar ímynd húsmóðurinnar.

Í auglýsingum og öðru sjónrænu efni í fjölmiðlum er yfirleitt lögð áhersla á að sýna konuna í tengslum við einkalífið (e. the private sphere) en karlmanninn í tengslum við hinn opinbera vettvang (e.the public sphere). E.t.v. þótti þetta sjálfsagður hlutur þegar konur voru aðallega heimavinnandi og karlmenn útivinnandi (!). Í dag er árið 2012, karlar eru heimavinnandi og konur líka og allir útivinnandi eða atvinnulausir eða einstæðir eða….s.s.. allskonar í gangi, en ennþá birtast bara konur í t.d. auglýsingum að þrífa, að elda, að rækta, að passa börn og eru auðvitað brosandi kynþokkafullar á meðan.

Ég hefði e.t.v. meiri húmor fyrir svona myndefni (sem umlykur umhverfi mitt frá degi til dags) ef ég upplifði e-s konar andstæður í raunveruleikanum – auglýsingar eru jú aðeins heimur ímynda þar sem dregin er upp glansmynd eða fjarstæðukenndar fantasíur til að vekja athygli á vöru/þjónustu – eða hvað? En hér brestur hláturinn og verður að þöglum kökki í hálsinum á mér (já ég veit – ég er að jafna mig eftir ritgerðarskrifin).

Hér eru nokkur handahófskennd dæmi úr hversdagsleika mínum sem sýna að við erum ekki alveg komin ,þangað‘:

• Í leikskóla yngsta sonar okkar var ekki ætlast til að ég (móðirin) byði mig fram til foreldraráðs og faðirinn byði sig fram til foreldrafélags – af hverju ekki? Jú foreldraráð fjallar um alvarlegri málefni sem varðar bæjaryfirvöld en foreldrafélagið skipuleggur kökuskreytingar og jólaföndur. Það þótti fáránlegt að við hjónin ætluðum að víxla þessum stöðluðu hlutverkum. Sérstaklega var tekið fram að faðirinn ætti ekkert heima í þeim ,kvennamálum‘ sem færu fram hjá foreldrafélaginu.
• Þegar eitthvað bjátar á hjá einhverju af börnunum okkar í skólanum er hringt í mig (móðurina) þrátt fyrir að við höfum beðið um að hringt sé fyrst í föðurinn. Sameiginlegur tölvupóstur fyrir málefni sem varða börnin hefur leyst töluvert þennan vanda svo nú fær heimilisfaðirinn að fylgjast með gangi mála.
• Í hverju einasta vinnuviðtali sem ég hef farið í – frá því ég var um 19 ára hef ég verið spurð að því hvort ég a) ætli að eignast börn b) sé að fara að eignast fleiri börn c) hvernig ég ætli að fara að því að vinna – fyrst ég á öll þessi börn! (maðurinn minn hefur ekki verið spurður spurninga er varða heimili eða börn og hvernig hann ætli að tvinna þessa þætti saman

Þannig að …. mér er ekki skemmt og tel að þessir litlu hversdagslegu þættir sem birtast endurtekið og dæmin hér sýna eigi stóran þátt í að viðhalda ríkjandi samfélagsgerð.

P.s. Auglýsingin hér efst á að vera fyndin og er beint til hugmyndaríkra kvenna sem luma á viðskiptahugmynd, eru í atvinnurekstri eða hafa áhuga á að reyna fyrir sér í slíku. Þar sem mér fannst hún ekki spönn fyndin og hreinlega grafa undan þeim gildum sem stofnunin Atvinnumál kvenna hefur að yfirlýstu markmiði sendi ég athugasemd til þeirra og bað þá vinsamlegast um að útskýra þær ástæður sem liggja að baki myndbirtingunni.

Svarið er áhugavert:

Að okkar mati er staðalmynd kvenna allt önnur en birtist í auglýsingunni  og ætti hún því vart að ýta undir hana.   Hinsvegar vísar auglýsingin til gamalla gilda sem eitt sinn voru í hávegum höfð,  með ákveðinni kímni.  Auglýsingin hefur vakið athygli og þá er okkar tilgangi náð, að ná til kvenna með góðar hugmyndir og verkefni.

Ég vek athygli á því að sjóður þessi hefur verið starfandi síðan 1991 og veitt hundruðum kvenna styrk til að láta drauma sína rætast og vinna að verkefnum sínum.  Við munum gera það þangað til að jafnrétti hefur náðst í þeim efnum en rannsóknir sýna að konur hafa ekki sama aðgang að láns- og styrkfé og karlar.

Það er því vert og mikilvægt málefni sem að baráttukonur og menn í réttindabaráttunni þyrftu að vekja athygli á og  beina kröftum sínum að til að ná fram breytingum.

 

Útvarpsraddir og myndmál

Guðrún Karlsdóttir veltir fyrir sér áhugaverðum spurningum um hvort útvarpsstöðin Bylgjan sé karlastöð.

Það vill svo til að ég fjalla aðeins (óbeint) um þetta í ritgerðinni minni:

Ímyndin af hinni skælbrosandi konu virðist vera ein af algengustu staðalmyndum í sjónmenningunni og er það oft undirstrikað þar sem myndbirting karla sýnir alvörugefnara fas. Auglýsingin hér fyrir neðan er gott dæmi um þetta en hér eru tveir þáttastjórnendur útvarpsþáttar sýndir – hún brosir breitt en hann ekki. Á bak við þau tvö sjást fréttaþulur og tæknimaður – þeir horfa brúnaþungir framan í áhorfandann.

Hið ,eðlilega‘ foreldrahlutverk

Ég vaknaði í morgun, líkt og aðra virka morgna, við morgunútvarp rásar2. Í gegnum svefninn heyrði ég að verið var að ræða hið ,eðlilega samband‘ milli ungabarns og móður. Pistlahöfundur  var óðamála og vildi koma á framfæri þeirri staðreynd að margir af þeim karlmönnum sem nýttu réttindi til feðraorlofs væru í raun að eyða tímanum í eitthvað allt annað, byggja bílskúr (?) eða fara á veiðar, þeir væru að misnota kerfið – enda væri það fáránlegt að halda að ungabörn þyrftu að tengjast feðrum sínum fyrstu árin – það væri mikilvægara að þau tengsl yrðu á unglingsárum – það væri ,eðlilegast‘ – náttúrulegast!

Áhugavert er að skoða það menningarlega forræði sem fjölmiðlar og auglýsingar hafa og hvernig þessir þættir móta hið siðferðislega rétta í samfélaginu – normið. Það er því hollt að staldra við og gagnrýna þá ímynd sem ítrekað er dregin upp af fjölskyldueiningunni og hlutverki kynjanna innan hennar, en ímyndin um fjölskylduna er ein af grunnstoðum nútímasamfélagsins. Ríkjandi orðræða auglýsinganna, sem byggir á hefðum og gildum feðraveldisins, heldur þannig á lofti því sem telst til eftirbreytni.

Hér að ofan er mynd úr auglýsingaherferð fyrir líftryggingar. Myndin sýnir teikningu af karli og konu sem halda á ungabarni (klætt í blá föt). Á myndinni eru örvar sem benda annars vegar á föðurinn og hins vegar á móðurina. Örvarnar eru samhverfar og hjá þeim standa orð sem eiga að lýsa því hvernig ábyrgt foreldri er.

Hér eru nokkur dæmi úr rituðu máli auglýsingarinnar:

• Móðirin: Rækta líkama og sál – Faðirinn: Afla sér þekkingar, (örvar á höfuð).
• Móðirin: Halda góðri rútínu – Faðirinn: Axla ábyrgð, (örvar á herðar).
• Móðirin: Sýna tillitssemi – Faðirinn: Deila verkefnum á heimilinu, (örvar á hendur).
• Móðirin: Hvílast vel – Faðirinn: Stappa stálinu í aðra þegar á móti blæs, (örvar á fætur).

• Móðirin: Vera jákvæð – Faðirinn: Sýna tómstundum annarra í fjölskyldunni áhuga, (örvar á fætur).

Hlutverk hins ábyrga föðurs, samkvæmt auglýsingunni hér, styrkir og viðheldur ímynd karlmennskunnar. Orðin sem standa við líkamshluta föðursins eru framsækin, nánast hernaðarleg og þar er að finna orð eins og: skipulag, að deila verkefnum, stappa stálinu í, að hvetja áfram o.s.frv. Ef skoðuð eru þau orð sem standa við líkamshluta móðurinnar sést hvernig þau fela í sér orðræðu um náttúruna eins og t.d. að rækta, að búa í haginn og styrkja þannig ímynd móðurinnar við umönnun og ,hreiðurgerð‘. Þau orð sem lýsa móðurinni vísa einnig í líkama hennar og tilfinningar, þannig virðast orð eins og: að hvílast, vera jákvæð, sýna tillitssemi, ýta undir þær hugmyndir að kona sé undirgefnari og viðkvæmari en karlmaður.

Það er athyglisvert að þrátt fyrir að reynt sé að gæta jafnréttis í myndmálinu (þau halda bæði á barninu og horfa bæði brosandi fram í lesandann) byggir uppstilling myndefnis á rótgrónum kynjaímyndum. Karlmaðurinn er stærri, það er hann sem heldur á barninu en konan styður við það. Hér er því undirstrikað það sem kemur fram í texta auglýsingarinnar: ímynd móðurinnar sem viðkvæm tilfinningavera og föðursins sem verndara og geranda í foreldrahlutverkinu.

Photoshop by Adobé

Þetta myndband er auðvitað bara snilld!

tékki it át….

….aaaðeins meira um bókakápur…

Líkt og aðrar neysluvörur byggja umbúðir og hönnun bóka, í flestum tilvikum, á þeim markhóp sem verið er að höfða til og verða bókmenntaflokkarnir sífellt fjölbreyttari og fleiri eftir því sem nýir mögulegir neytendahópar myndast á markaði.

Skvísubókmenntir (e. chick lit) og lífstílsbækur fyrir unga herramenn eru dæmi um þær bókmenntategundir sem hafa fest sig í sessi í íslenskri bókaútgáfu. Þessar bókmenntategundir búa yfir táknkerfi myndmáls sem er lýsandi fyrir innihaldið og móta ímynd bókmenntategundarinnar. Myndmálið á kápum íslenskra skvísubókmennta byggir t.d. á erlendum fyrirmyndum sem markast af tölvuteiknuðum myndum, yfirleitt af kvenmanni eða hlutum sem eiga að  vera lýsandi fyrir konur  (skór, snyrtivörur, innkaupapokar, hanastél o.þ.h.). Það er athyglisvert að sjá hvernig þetta myndmál skvísubókmenntanna hefur færst yfir á aðrar neysluvörur eins og t.d. á umbúðir mjólkurvara.

  

Það ætti ekki að koma á óvart hvernig íslenskar bókakápur halda á lofti hinum ýmsu staðalmyndum sem eru ríkjandi í sjónmenningu hversdagsins, þær sömu og birtast okkur t.d. í auglýsingum og dagblöðum. Lífstílsbókmenntir geta þannig styrkt ákveðnar staðalmyndir samfélagsins en einnig geta þær afhjúpað þessar birtingarmyndir eins og bókin Hola, lovers: hvernig á að þóknast karlmönnum og vera betri en aðrar konur gerir á myndrænan og beinskeittan hátt.

 

góða stundir

Að dæma bókina….

„Um daginn var hér í dálkunum minnzt á morð- og klámkápur þær, sem bandarískir bókaútgefendur öðrum fremur búa bækur sínar í […]. Menn geta semsé orðið nokkru vísari um menninguna með því að skoða bókakápur.“[1]

Jæja þá kom loksins að því – bókakápukafli ritgerðarinnar er kominn á sinn stað.

Ef það er eitthvað sem ég hef lært af þessum ritgerðarskrifum er að maður á EKKI að vera að geyma uppáhalds umfjöllunarefnið þar til síðast….kaflinn sem átti að vera svo skemmtilegur og flottur og ég hef geymt sem gulrót var allt i einu farinn að væflast fyrir mér – af hverju? jú- ég hefði getað skrifað aðra mastersritgerð um efnið 🙂

Ég er forfallin áhugamanneskja um útlit og framsetningu bóka – hef hannað þær nokkrar skrifaði B.a. verkefni um þær og geri mér því vel grein fyrir því flókna táknkerfi sem bókakápur búa yfir.

Með því að skoða myndmál, liti og leturgerðir bókakápa með gagnrýnum augum koma í ljós endurtekningar á hinum ýmsu, sjónrænum, þáttum sem ýta undir algengar staðalmyndir um t.d. hlutverk kynjanna

Flestar þær íslensku bækur sem ætlaðar eru börnum og unglingum eru þó kynntar sem bækur fyrir bæði kynin. Hér stangast þó oft á myndmál bókanna á við hið yfirlýsta markmið um halda uppi jafnréttissjónarmiðum í bókaútgáfu.

   

Barna- og unglingabækur sem tengjast heimilishaldi eða matreiðslu og eru jafnvel hugsaðar fyrir „alla fjölskylduna“ birta í flestum tilvikum einungis myndir af stúlkum og ,handskrifaðar‘ leturgerðir og litir vísa í ,kvenlegri‘ þætti sjónmenningar. Þær barnabækur sem fjalla t.d. um tækni og vísindi, íþróttir eða spennu virðast frekar birta myndir af strákum eða karlmönnum á bókakápu og endurspeglar líkamsstaða og svipbrigði þeirra oft stolt, áræðni og mikið sjálfstraust.

    

Hér er t.d. nokkur handahófskennt dæmi – og ég rýni í myndmál bókanna.

Ríólítreglan: háskalegur huldutryllir, tekin sem . Kápan sýnir hóp ungmenna sem standa í hnapp, þrír strákar og tvær stelpur. Líkamsstaða strákanna gefur til kynna öryggi og áræðni þeirra og það er áberandi hvernig þeir horfa allir beint fram til lesandans. Stúlkurnar tvær sjást bakvið drengina og horfa báðar til hliðar.

Það er athyglisvert hvernig stelpur eru oft sýndar sem óöruggari – horfa ekki í augu lesandans heldur ,út úr myndinni‘

Þetta sést t.d. á bókakápunni Upp á líf og dauða, en þar horfir strákurinn beint fram á meðan stelpan horfir niður – þarf að einbeita sér að því að detta ekki?

---

[1] Þjóðviljinn, miðvikudaginn 12. nóvember 1952, bls. 4. Opinber umræða í fjölmiðlum hefur breyst þegar kemur að viðhorfum um hlutverk bókakápunnar í íslenskri útgáfusögu. Undir lok fimmta áratugarins fara að birtast umræður af þessu tagi í íslenskum fjölmiðlum eins og hér er vitnað í. Síðastliðinn áratuginn (2000-2011) hefur opinber umræða um bókakápur einkennst af ,orðuveitingum‘ og ,skammarræðum‘ undir fyrirsögnunum „Bestu og verstu kápurnar“, sjá t.d. vefslóðina: http://www.frettatiminn.is/daegurmal/bestu_verstu_bokakapurnar

Er ekki 2012 á leiðinni?

Það er ótrúlegt að fylgjast með þeirri bylgju nostalgískra mynda sem dynur nú á. Í sjónvarpinu hafa þættir eins og Mad Man og Pan Am t.d. notið vinsælda, bíómyndin The Help var einnig mjög vinsæl í ár og tískan á götum úti vísar einnig í þetta tímabil eftirstríðsáranna (eigum við að ræða pinnahælana…).

Áhrif þessa sjást líka í íslenskum fjölmiðlum, lýsing, uppstillingar og stílísering ljósmynda í t.d. auglýsingum og dagblöðum birta okkur myndheim 5. og 6. áratugarins og sveipa um hann goðsögulegan blæ (rauðmálaðar brosandi varir blasa við nær daglega – og tannhvíttunin verður allt í einu að nauðsynlegum ,valkosti‘)

Það er undarlegt að verið sé að hylla ákveðið tímabil sögunnar þar sem t.d. misrétti og kynþáttafordómar þóttu ,eðlilegt‘ samfélagslegt ástand og í raun enginn önnur rödd átti upp á hinn opinbera vettvang nema rödd hins hvíta miðaldra millistéttarmanns!

En í nútímanum er dýrkun þessa tímabils klætt í búninginn „við- vitum – að – þið- vitið – að – við – vitum“…. þess vegna megum við setja upp þessar auglýsingar í ljósi þess að þetta var ,fyndið‘ tímabil.

Ruglingslegt? Já, ég held að það sé einmitt markmiðið. Þ.e. að setja fram sömu klisjurnar sem ýta undir það misrétti sem ríkir í samfélaginu undir þeim formerkjum að verið sé að skoða söguna í nú-inu. Sem væri e.t.v. fyndið ef myndbirting t.d. kvenna í fjölmiðlum hefði tekið einhverjum stakkaskiptum sl. áratugina. En svo er nú ekki.

Þrátt fyrir að t.d. auglýsingar, kvikmyndir og sjónvarpsþættir, birtast undir þeim formerkjum að verið sé að vísa í ákveðið tímabil sögunnar, hljótum við að setja spurningarmerki við það sjónarhorn sem enn er haldið  á lofti.

Konan sem viðfang, konan sem passív, konan og áherslan á líkama hennar sem söluvöru.

Hér á eftir eru dæmi um auglýsingar fengnar úr íslenskum dagblöðum sl. vikurnar.

       

    

  

Gleðilegt ár!

Megi 2012 verða ár gagnrýninnar hugsunar.

SÍS :)

 

 

„Ekki brosa of mikið því þá er ekki tekið mark á þér –
en ekki gleyma að brosa því annars er gengið fram hjá þér.“

Hér er vitnað í konu sem hefur verið mér mikil fyrirmynd en hún lét þessi orð falla fyrir rúmum áratug síðan.

Mér finnst þessi orð segja svo margt: það er erfitt að stimpla sig úr því klukkuverki sem samfélagið virðist ganga eftir en það má heldur ekki gleyma að það þarf viðspyrnu til að breyta og móta þetta kerfi. (Auglýsingin hér að ofan er síðan 1943)

Hér á eftir eru myndadæmi úr íslenskum fjölmiðlum – yfirskriftin gæti verið „brostu stelpa“ eða eitthvað álíka. Athygli vekur að þegar karlmönnum og konum er stillt upp saman á mynd í dagblaðaviðtali eða í auglýsingum þá virðist bros konunnar vera nauðsynlegt en karlmenn líta út fyrir að vera heldur alvörugefnir (sjá t.d. auglýsingu Bylgjunnar, í Fréttatímanum í dag sé ég að Bylgjan auglýsir annan þátt einungis skipaðan karlkyns þáttarstjórnendum, þeir eru þrír – allir grafalvarlegir).

     

           

   

Það kemur ekki á óvart að flestar þær umfjallanir eða auglýsingar sem snúa að útliti og fegurð birta myndir af  konum – yfirleitt skælbrosandi. Það er s.s. ekkert nýtt og hægt að sjá þessa birtingarmynd kvenna allt frá upphafi auglýsinga og prentaðra miðla.

Síðastliðnar vikur hef ég skoðað prentuð dagblöð og auglýsingar í þeim, með blöðunum fylgja oft svokölluð sérblöð þar sem ýmis starfsemi eða vörur eru kynntar sérstaklega, hér fyrir ofan eru t.d. þrjú dæmi úr þannig blaði sem nefnist Tannhvíttun. Það er fróðlegt að sjá hvernig öll orðræða blaðanna er beint að konum og myndmálið sýnir einnig konur sem brosandi og ánægð viðföng (skoðið einnig myndina hér fyrir ofan sem sýnir aðferðir og árangur tannhvíttunnar, þetta eru allt kvenmansbros). Það er einungis ein mynd af karlmanni í sérblaðinu en hún sýnir karlmanninn sem geranda, höfuð konunnar sem liggur í tannlæknastólnum hefur verið „skorið /kroppað“ frá myndinni:

Ég hvet ykkur til að horfa gagnrýnið á þær skyndi-menningar-afurðir sem eiga þátt í að móta og viðhalda ríkjandi valdastrúktúr í íslensku samfélagi.

 

 

 

Komin mynd á málið…

Það er svo ótrúlegt hvað hlutirnir verða skýrari þegar þeim er raðað sjónrænt beint fyrir framan augun á manni. Hér koma t.d. nokkur dæmi sem rata vonandi öll í ritgerðina. Hér óma orð prófessorsins Hr. Munks í eyrum mér þegar hann hélt fyrirlestur um nauðsyn þess að birta myndir af konum og/eða loðnum dýrum á forsíðu dagblaða – hann taldi það nánast nauðsynlegt. Hér var ég eitthvað að fjalla um þetta.

Myndirnar hér fyrir neðan eru fengnar úr íslenskum dagblöðum (prentuðum) sl. mánuðinn. Það vekur sérstaka athygli að sjá hvernig konum er oft stillt upp með mjúkum dýrum (og þá yfirleitt í svokölluðum „mýkri“ síðum blaðsins sem snúa að heimilinu, lífstíl, tísku og matargerð) – þær eru oftast sýndar haldandi (móðurlega) á dýrunum þrátt fyrir að meginefni viðtalsins fjalli ekki (í flestum tilvikum) um dýr eða dýrahald?

  

Þetta á líka við um fréttamyndir sem tengjast börnum. Í öllum þeim tilvikum sem ég rakst á myndir af börnum voru það myndir af stelpum og þá yfirleitt  standandi við hliðiná dýrum, haldandi á þeim eða að umvefjandi  þau á einhvern hátt. Ég sá engar þannig myndir af strákum.

      

Nokkuð erfiðara var að finna myndir af karlmönnum haldandi utanum dýru einhverskonar – ég fann reyndar einungis eina þannig og hún var af söngvaranum í Retro Stefson þar sem hann heldur á hvítum kjölturakka. Ef karlmenn eru myndaðir hjá dýrum eru það yfirleitt í tengslum við veiði eða bráð, matseld eða þá að karlmenn eru að kljást/glíma við dýrin (þá eru það yfirleitt stórbeinóttir hundar).

Í auglýsingum er þetta svipað. Hér sést t.d. mynd af þokkdís að auglýsa undirfatnað. Við hlið hennar er búr með þremur (dúnamjúkum) kanínum. Hér má e.t.v. ganga lengra í greiningunni og velta því fyrir sér hvers vegna konan heldur ekki á dýrunum – rækjust þá á hinar helstu staðalmyndir kvenna í fjölmiðlum: dræsan og móðirin?

… og hér virðast dýradaga og kvennakvöld renna saman í eitt:

karlpeningu og dýr…

Og að öðru dúnamjúku… hvað er málið með dýnur, rúm, sængur og lín….. af fjölmiðlum að dæma eru það einungis konur og börn sem nota svoleiðis:

   

Hér tel ég að um merkilega uppgötvun sé að ræða – þó óvísindaleg sé hún ;)…. meira síðar

góðar jólastundir í dúnamjúkri mjöllinni